หน้าทอนซิตี้ : NathonCity

โดย the beast

Pai in Love ปายอินเลิฟ
กำกับ : ปรัชญา ปิ่นแก้ว, ธนิตย์ จิตนุกูล, ศักดิ์ชาย ดีนาน, ดุลยสิทธิ์ นิยมกุล, บัณฑิต ทองดี, ฐิติพงษ์ ใช้สติ, บงกช คงมาลัย
นำแสดงโดย : ดอร์ม วงศ์วานิช, สุชารัตน์ มานะยิ่ง, บิณฑ์ มหาดำรงค์กุล, สมฤทัย พรหมจรรย์, วิระ ทัศน์สุวรรณ, พุฒิพงศ์ ศรีวัฒน์, กัญญา รัตนเพชร, ณัทธมนกาญจน์ ศรีนิกรโชติ, ปวริศร์ มงคลพิสิฐ, ปกรณ์ ฉัตรบริรักษ์, อาชิรญาณ์ ภีระพัภร์กุญช์ชญา, นพพันธ์ บุญใหญ่, ชโลธร บริราช, เร แมคโดนัลด์, ศุภักษร ไชยมงคล

ไม่แน่ใจว่าเส้นฝนตกเหมือนฟิล์มเป็นรอยที่เราเห็นในหนังสมัยก่อน กับสีซีดๆ ของภาพเป็นความตั้งใจของคนทำหรือเปล่า  ถ้าไม่ใช่ ก็พูดได้เต็มปากเต็มคำว่าหนังเรื่องนี้แย่ทุกเรื่อง แม้แต่เรื่องโปรดักชั่น .. ยกให้เรื่องเพลงประกอบแล้วกัน เพราะดี 


ดู Pai in Love ได้แต่นึกเทียบกับ Paris, je t'aime (หรือ Paris, I love you ปี 2006) กับ New york, I Love You (2009) ซึ่งทั้งสองเรื่องเป็นหนังสั้นจากผู้กำกับหลายคนที่ทำหนังในแนวของตัวโดยยึดธีมตามชื่อหนัง  Paris มี 18 เรื่องสั้น แต่ละเรื่องเป็นอิสระจากกัน ส่วน New York มี 11 เรื่อง หาจุดให้แต่ละเรื่องพัวพันส่งต่อกันได้ คล้ายกับ Love Actually (2003) ตอนดูก็ชอบบ้างไม่ชอบบ้าง แต่โดยรวมเป็นหนังที่ดูได้ แต่ละเรื่องสั้นมีแง่มุมของมันโดยที่เมื่อจับมารวมกันก็ยังอยู่ในธีม 


แต่กะ Pai in Love น่าผิดหวังสุดๆ


กลับมาอ่านเพิ่มถึงรู้ว่าเป็นหนังสั้นจากผู้กำกับ 7 คน โดยต่อยอดจากหนังสั้นที่ฉายในเทศกาลหนังเมืองปายเมื่อปี 2551  ถึงตอนนี้ก็นึกไม่ออกว่าทั้ง 7 เรื่องมีอะไรบ้าง หนังไม่เด่นและไม่โดน ที่แย่ยิ่งกว่า คือพยายามส่งต่อกันแบบง่ายๆ  ส่วนพล็อตเรื่องก็ไม่ใหม่...คือ บางทีมันก็ไม่ต้องใหม่หรอก  หนังหลายเรื่องพล็อตเดิมแต่วิธีเล่ามันทำให้รู้สึกดีที่ได้ดู  ซึ่งเรื่องนี้ทำไม่ได้


โดยรวมหนังทั้งหมดไม่ทำให้น่าจำและนึกอยากเล่าต่อ (แต่ก็ชอบพล็อตของ "รักเธอเริ่มที่ศูนย์") ไม่ทำให้ขณะดูนึกเชื่อมโยงกับเรื่องราวต่างๆ ทั้งกับปายหรือกับตัวเอง  บวกกับโปรดักชั่นที่แย่ ถึงจะเป็นหนังสั้นก็ไม่ควรแย่ถึงขนาดนั้น  ถ้าตั้งใจทำก็ไม่เข้าใจว่าฟิล์มสีซีดเหมือนก๊อปมาไม่ดีและเต็มไปด้วยริ้วรอย จะส่งผลต่อเรื่องราวที่ต้องการนำเสนอในทางบวกได้ยังไง


ที่สำคัญหนังไม่ทำให้รู้สึกได้ว่า จะ in love กับปายได้ในแง่มุมไหน 


ถามว่าดูแล้วอยากไปไหม ... ก็อยากไป  แต่อยากไปเพราะนึกไม่ออกว่าปายตอนนี้เป็นไงเมื่อเทียบกับ 10 ปีกว่าที่แล้ว  หนังไม่ทิ้งร่องรอยอะไรให้ทำความรู้จักกับปายในแง่มุมต่างๆมากพอ  อากาศหนาวๆ เย็นๆ ภาคเหนือที่ไหนๆก็เป็นอย่างนั้น  หรือเมืองที่มีคนฮิปๆ เป็นที่ชุมนุมของคนติ๊ดแตกแนวอินดี้ก็ไม่ใช่มีเฉพาะแต่ปาย  ส่วนจะข้ามไปเล่นประเด็นซีเรียสเรื่องความขัดแย้งของผู้คนก็ไม่เห็นมี (จริงๆก็เกือบมีแต่ไม่แรงพอ)


ก็อาจเป็นได้ว่าเราไม่ใช่คนที่ได้สัมผัสกับปายยุคนี้ เลยนึกไม่ออกว่าหนังเล่นแง่มุมไหนของปาย  เหมือนที่เราดูหนัง Paris กับ New York แล้วไม่ได้อินหรือเข้าใจกะมันไปทุกเรื่อง เพราะ เรารู้จักเมืองทั้งสองแค่ในบางมุม  มีบางแง่ที่ตกหล่นจากความรับรู้ของเรา  แต่อย่างน้อยที่สุดสิ่งที่เคยรับรู้เกี่ยวกับเมืองทั้งสองเมื่อสื่อออกมาเป็นหนังเรายังนึกถึงและสัมผัสได้  แต่กะปายนี่หาจุดเชื่อมไม่เจอจริงๆ

ใครบางคนว่าปายเหมือนผู้หญิงสวยที่แต่งตัวเป็น  ใครบางคนว่าปายเหมือนหญิงสาวที่ถูกย่ำยี  ใครบางคนว่าปายเหมือนข้าวสาร+ถนนพระอาทิตย์+อากาศเย็น .... แต่ปายอินเลิฟไม่บอกอะไรสักอย่าง